![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
تا حالا هیچ وقت شده بخواین خاطراتتونو تو کامپیوترتون بنویسن
ولی از این ترس داشته باشین که کسی اونا رو ببینه؟
نرم افزار Diary one 6 با محیطی جذاب و زیبا
و همچنین امنیت کامل نوشته های شما
را تضمین می کند.
از خصوصیت های این نرم افزار می توان به محیط زیبا و همچنین قابلیت
وارد کردن خاطرات خود به صورت صوتی در آن اشاره داشت
با این نرم افزار مطمئن باشید که دیگه هیچ کس نمی تونه خاطرات شما رو
بخونه.
دانلود با حجم 6.5mb
ابراهیم حامدی (ابی) صدایی بی همتا در تاریخ موسیقی ایران ...
آلبوم عکسهای صادق هدایت
آلبوم نقاشیهای صادق هدایت
تعداد تصاویر: 10 < صفحهی قبل نمایش تصاویر 1 تا 6 صفحهی بعد >
تعداد تصاویر: 10 < صفحهی قبل نمایش تصاویر 1 تا 6 صفحهی بعد > |
آلبوم کارت پستالهای صادق هدایت
تعداد تصاویر: 15 < صفحهی قبل نمایش تصاویر 1 تا 6 صفحهی بعد >
تعداد تصاویر: 15 < صفحهی قبل نمایش تصاویر 1 تا 6 صفحهی بعد > |
ـ تاریخچه تلویزیون
مجلس شورای ملی در تیرماه 1337 ماده ای با چهار تبصره را به تصویب رساند که بر اساس آن به دولت اجازه داده می شد یک فرستنده تلویزیون و کلیه ابزار فنی آن را به تشخیص وزارت پست وتلگراف و تلفن در تهران به کار اندازد و تا پنج سال نیز از پرداخت مالیات معاف باشد.
البته لازم بود که کلیه برنامه های این فرستنده تابع تعهدات اداره کل انتشارات باشد. با چنین امکاناتی نخستین فرستنده ایران در ساعت 5 بعد از ظهر روز جمعه یازدهم مهرماه 1337 اولین برنامه خود را پخش کرد. این فرستنده که «تلویزیون ایران» نامیده می شد، در ابتدا هر روز از 6 بعد از ظهر تا ساعت 10 شب برنامه داشت. تلویزیون ایران به صورت یک بخش کاملاً خصوصی اداره می شد و متکی به درآمد خود از آگهیهای تجاری و تبلیغات بود.
پس از یکسال فعالیت این سازمان برنامه های روزانه خود را در تهران به پنج ساعت افزایش داد و پس از سه سال در سال 1340، فرستنده دیگری در آبادان و یک فرستنده تقویتی هم در اهواز تأسیس کرد.
فعالیت تلویزیون در تهیه و پخش یک سلسله برنامه های سرگرم کننده خلاصه می شد. گردانندگان این مؤسسه در توجیه کار خود می گفتند که چون تلویزیون ایران جز آگهی منبع دیگری برای درآمد ندارد، ناچار است برای جلب تماشاگران بیشتر و جذب آگهی افزون تر دست به تولید برنامه های سبک و عامه پسند تر بزند. رونق کار تلویزیون ایران و شناسایی این رسانه به عنوان ابزار نشر فرهنگ و تبلیغات دولت ایران را به فکر جدی تأسیس یک مؤسسه تلویزیونی انداخت. بنابراین در سال 1343 یک گروه فرانسوی از سوی سازمان برنامه و بودجه مأمور بررسی و طراحی یک مرکز تلویزیونی شد. سرانجام پس از تصویب طرح ایجاد تلویزیون ملی ایران، یک دستگاه کوچک به وجود آمد و با امکاناتی ساده، پخش برنامه های آزمایشی را در سال 1345 آغاز کرد. امکانات فنی تلویزیون در آن زمان به یک استودیو، سه دوربین و دو دستگاه ضبط مغناطیسی و ساختمان کوچکی در مدت سه ماه آماده شده بود، محدود می شد. از آنجا که فرستنده تلویزیون ایران با سیستم 525 خطی آمریکایی کار می کرد و تلویزیون ملی ایران 625 خطی اروپایی بود، تلویزیون ملی با نصب فرستنده دو کیلو واتی با سیستم 525 خطی بر بالای ساختمان هتل هیلتون امکان استفاده از این شبکه را برای همه دارندگان تلویزیون با سیستم های مختلف امکان پذیر کرد. پس ازمدتی کمتر از دو سال، در هفدهم مرداد ماه 1347، نخستین مرکز شهرستانی تلویزیون در ارومیه گشایش یافت و چند ماه بعد مرکز تلویزیون بندر عباس شروع به کار کرد. فعالیت مراکز تلویزیونی به تدریج یکی پس از دیگری آغاز گشت که از میان آنها میتوان به مراکز شیراز، کرمانشاه، تبریز، زاهدان، خراسان، کرمان، سنندج و اصفهان اشاره کرد. به دنبال گسترش امکانات فنی، نصب و راه اندازی مرکز مخابرات ماهواره ای اسد آباد همدان در سال 1348، تبادل برنامه های تلویزیونی را با ایستگاه های خارجی میسر ساخت.
پس از چندی دولت، تلویزیون ایران را از ثابت پاسال خریداری کرد و با پیوستن تلویزیون ایران به تلویزیون ملی، پخش دو برنامه تلویزیونی از دو کانال مختلف ادامه یافت. برنامه های جاری تلویزیون ملی «برنامه اول» نام گرفت. و برنامه هایی که از تلویزیون ایران سابق پخش می شد، «برنامه دوم» نامیده شد. برنامه دوم با برد کمتر، و محتوایی به ظاهر پخته تر، رو به سوی اقلیت هایی چون روشنفکران و دانشجویان داشت و تماشاگران برنامه اول را اکثریت مردم تشکیل می دادند.
اما به غیر از برنامه اول و دوم، دو کانال دیگر نیز فعالیت داشتند. نخست شبکه آموزشی که از مهر ماه 1355 کارش را زیر نظر وزارت آموزش و پرورش آغاز کرد و آموزش تخصصی جوانان دوره های ابتدایی و متوسطه را بر عهده داشت و کانال دیگر تلویزیون بین المللی بود که تمام برنامه هایش را به زبان انگلیسی پخش می کرد. این فرستنده تلویزیونی به همراه یک فرستنده رادیویی که برنامه بین المللی خوانده می شد، کار ارایه اطلاعات و اخبار و همچنین فراهم آوردن برنامه های سرگرم کننده برای آمریکائیان مقیم ایران را انجام می داد.
تا سال 1355 طبق برآورد اداره آمار تلویزیون، 93 درصد مناطق شهری و 45 درصد مناطق روستایی ایران زیر پوشش برنامه های تلویزیونی قرارگرفته بود. بخش برنامه های تلویزیون به صورت رنگی از همین سال شروع شد. بیش از آن چند برنامه رنگی به صورت آزمایشی در سال 1350 پخش شده بود. چندی پس از ادغام رادیو و تلویزیون، سازمان برای دستیابی به اهداف از پیش تعیین شده اش، قرار دادهایی با مؤسسه آمریکایی آرتوردی تیل (A. D. L) منعقد کرد و مسئولین سازمان از سال 1353 عملاً به بررسی و تحقیقات لازم دست زدند. پس از مطالعه طرز کار و روشهای موجود در سازمان های مشابه در نقاط مختلف جهان، نتایج تحقیقات طی سمینارهای متعدد، مجدداً مورد بررسی قرار گرفت و خطوط اصلی فعالیت های سازمان برای ده سال بعد طراحی شد. طی سال های 55 و 56 پس از تصویب ساخت کلی، مسئولین سازمان به طراحی زیر نظامهای اداری، مالی، برنامه های حقوقی و دستمزد و مشابه آن پرداختند و شبکه های اول و دوم رادیو و تلویزیون به اضافه رادیو و تلویزیون بین المللی ایجاد شدند. این ساخت و نظامهای مربوط به آن تابه ثمر رسیدن انقلاب اسلامی ایران ادامه داشت.
پس از انقلاب اسلامی، مقدمه قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران مصوب همه پرسی آذر ماه 1358 درباره نقش و جایگاه صدا سیما چنین بیان می دارد که : وسایل ارتباط جمعی (رادیو ـ تلویزیون) بایستی در جهت روند تکامل انقلاب اسلامی در خدمت اشاعه خدمت اسلامی قرار گیرد و در این زمینه از برخورد سالم و اندیشه های متفاوت بهره جوید و از اشاعه و ترویج خصلتهای تخریبی و ضد اسلامی جداً پرهیز کند. پیروی از اصول چنین قانونی که آزادی و کرامت ابنای بشر را سرلوحه اهداف خود دانسته و راه رشد و تکامل انسان را می گشاید بر عهده همگان است و لازم است که امت مسلمان با انتخاب مسئولین کاردان و مؤمن و نظارت مستمر بر کار آنان به طور فعالانه در ساختن جامعه اسلامی مشارکت جویند، به امید این که در بنای جامعه نمونه اسلامی (اسوه) که بتواند الگو و شهیدی بر همگی مردم جهان باشد موفق گردد.»